Τέτα: Ίστανμπουλ
Στη μεγάλη του Πέρα οδό – τώρα Ανεξαρτησίας – (Istiklal Caddesi) – παλιά λεγόταν και «Grande rue de Pera» προς τη πλατεία Taksim square και μετά (περιοχή Beyoglou), ο κόσμος πηγαινοερχόταν νύχτα-μέρα. Σπρωχνόσουν να περάσεις μπροστά από τις φωτισμένες βιτρίνες, τα κεμπαπτζίδικα – kebap, τα «ουζερί». Τα κεμπάπ ήταν υπέροχα! Συνέχεια γυναίκες, μπροστά στις βιτρίνες των μαγαζιών καθισμένες «ανακούρκουδα» άνοιγαν φύλλο για τις πίτες.
Μπάλες τα ζυμάρια κι επάνω στη κάθε μπάλα να στριφογυρίζει το πλαστήρι. Καμιά σχέση με τις δικές μας πίτες! Έξω απ’ τα καταστήματα, τα ζαχαροπλαστεία περνούσε συνέχεια κόσμος πολύς. Εκεί ήταν και το Σεράι – «Serai» απ’ όπου αγοράσαμε τα σοροπιαστά γλυκά – καταϊφι «ekmek-kataif«, ξεροψημένο πράσινο γιατί ήταν γεμάτο φυστίκια!
Στις γωνίες στέκονταν με τα καρότσια τους οι «ντοντουρματζήδες» – οι παγωτατζήδες (dondurmadji). Πουλούσαν τα παγωτά τους – κάθε λογής: Κρέμα, φυστίκι, φράουλα – όλα μαστιχωτά όπως το καϊμάκι. Τα βάζανε σε χωνάκια κι όταν ήταν να τα παραδώσουν στο πελάτη, κάνανε τάχα πως τα κρύβανε με κυκλικές κινήσεις, μια δεξιά μια αριστερά πίσω από τη πλάτη τους! Έκανες να το πάρεις όταν περνούσε από μπροστά σου, μα πάλι το ‘φερναν πίσω τους με επιδεξιότητα ταχυδακτυλουργού – γελώντας ! Στο τέλος σου το ‘διναν κι έτσι κάνανε όλοι! Πολύ ωραία παγωτά! Και είχε και πλάκα!
Ο δρόμος αυτός είχε πάντα κίνηση. Μια μέρα εκεί ένας οδηγός είχε κλείσει τις γραμμές του τραμ για να διασχίσει το δρόμο κάθετα κι απ’ το άλλο ρεύμα. Η κυκλοφορία είχε μπλοκάρει κι όταν έφθασαν οι τροχονόμοι, στέκονταν ώρες να παρατηρούν το περιστατικό χωρίς να έχουν κάνει καμιά ενέργεια. Στο τέλος ούτε που θα τον είχαν γράψει!
Εκεί δεν αντιδρούν με βιασύνη – «Γιαβάς-γιαβάς» (yavas-yavas) – «Μη βιάζεσαι», «Σιγά-σιγά» λένε. Οι οδηγοί στο δρόμο δε δείχνανε καμιά αδημονία, κανείς δε δυσανασχετούσε, ούτε φώναζε – σα να μη βιαζόταν κανείς να πάει στο προορισμό του! Ωστόσο υπάρχει Αστυνομία, κάμερες. Τα ποτά απαγορεύονται μόνο ένα άσπρο ποτό σερβιρισμένο πάντα σε μικρά γυάλινα ποτηράκια το «Αράκ», (Arak)!
Το ξενοδοχείο ήταν υπέροχο! Παλιού ρυθμού με πέντε πατώματα. Η πισίνα του ήταν μέσα στα δένδρα και πιο πέρα το εστιατόριο όπου παίρναμε το πρωινό. Είχε και «Continental» σ’ ένα άλλο εστιατόριο πιο ακριβό, με σαμπάνια! Μεγάλη εξυπηρέτηση όλο το προσωπικό. Σε κάθε τασάκι είχε και σπίρτα με το όνομα του ξενοδοχείου: «Hyatt Regencey«. Το μπάνιο ήταν τρομερό! Μπανιέρα, ντουσιέρα, καθρέφτες μεγεθυντικοί με φωτισμό – για να δεις τη παραμικρή ατέλεια στο πρόσωπο σου ενώ βαφόσουν ή ξυριζόσουν! Ήταν το πιο ωραίο μπάνιο που έκανα στη ζωή μου! Το κρεβάτι πάλι ήταν τεράστιο με ένα ωραίο πουπουλένιο άσπρο πάπλωμα. Ξαπλώστρα, πολυθρόνα, γραφείο όπου είχε και πρίζα για το laptop – είχε φυσικά wireless Internet!
Τώρα έρχομαι στη πίστα – την ημέρα των αγώνων είχε τρομερό κόσμο και πρόβλημα φυσικά στη γέφυρα που σε πήγαινε στην Ασιατική πλευρά και σ’ όλο το δρόμο που οδηγούσε στη πίστα. Ένας χοντρός σε μια πανάκριβη Mercedes, εκνευρισμένος απ’ αυτήν έλεγε στον οδηγό του να μπει στο παράπλευρο πεζόδρομο όπου τρέχανε νεαροί να προλάβουν την έναρξη. Κι εκεί υπήρχε πρόβλημα όμως. Αργοπορία, δεν προχωρούσε το αμάξι κι εκείνος του κατάφερνε στο κεφάλι με την εφημερίδα να κάνει κάτι, να βιαστεί! Στο τέλος βγήκε απ’ το αυτοκίνητο κι άρχισε να τρέχει με τα πόδια για τις θέσεις του στο Golden! (27.8.’05)
Γραμμόφωνο 