Σαν το γραμμόφωνο – ξεχασμένο σε παλιά υπόγεια, σε σκονισμένα βάθη παλαιοπωλείων – έτσι και οι παλιές μέρες έχουν οριστικά χαθεί – πατήματα στην άμμο που το κύμα έχει σβήσει… μένουν στο νου – θροΐσματα πανάρχαιας λεύκας να θυμίζουν κάτι που υπήρξε και που τώρα μοιάζει της φαντασίας μακρινό να ‘ναι παιχνίδι.
Όμως το γραμμόφωνο αυτό θα παίζει όσο υπάρχουν φωνές που θα επαναλαμβάνουν το δίσκο τον παλιό με τα γρατζουνίσματα και τη παράξενη, γοητευτική λαλιά του…
Τώνης Μαρούδας Σου σφυρίζω…
Γραμμόφωνο 